Od końca lat czterdziestych XX wieku ukazywały się we Francji publikacje z historii religii, które z czasem stały się światowym kanonem w tej dziedzinie. Ich autor, Mircea Eliade (1907-1986), jest dziś klasykiem religioznawstwa. Obrazy i symbole należą do jego wczesnych dzieł (1952), ale późniejszych niż pisane jeszcze po rumuńsku Mit wiecznego powrotu czy Traktat o historii religii. Eliade skupia uwagę na problematyce symbolu, w owym czasie bardzo aktualnej i inspirowanej zarówno przez dyscypliny humanistyczne (psychoanaliza, filozofia, np. Cassirer, teologia, np. Tillich), jak i przez literaturę (surrealizm, symbolizm). Autor zakłada, że wszelkie fakty religijne mają symboliczny charakter, tzn. opierają się na pewnej symbolice. W fascynujących rozważaniach porównawczych zestawia symboliki różnych religii świata, w tym także religii chrześcijańskiej, odnajdując zaskakujące związki na przykład symboliki krzyża z innymi tradycjami religijnymi. Analizuje magiczną i religijną symbolikę "środka świata", "drzewa kosmicznego", wody, a nawet mięczaków. Ponieważ w sferze religijnej "wszystko jest symbolem", wydobycie funkcji takiej symboliki okazuje się istotnym zadaniem historyka religii.